Opowiedz trochę o tym, czym zajmujesz się w kontekście edukacji antydyskryminacyjnej?

Na co dzień w zasadzie nie zajmuję się edukacją antydyskryminacyjną w „typowym”, trenerskim kontekście, ale działam na kilku różnych, nieco innych, frontach. W moim miejscu pracy, międzynarodowej korporacji, organizujemy działania antydyskryminacyjne – teraz IDAHOBIT, czyli Międzynarodowy Dzień Przeciw Homofobii, Transfobii i Bifobii 2023, przypadający na 17 maja. Jesienią planujemy warsztaty z dobrego sojusznictwa, w dalszych planach mamy małe formy (infografiki/plakaty) o reagowaniu na dyskryminację. Zobaczymy, co uda się zrealizować.

Oprócz tego wspieram organizacje pozarządowe przy realizacji kampanii równościowych – współpracowałem m.in. z Kampanią Przeciw Homofobii i Tęczowym ThinkTankiem. Jestem też odpowiedzialny za przygotowanie koncepcji Tygodnia dla Edukacji Antydyskryminacyjnej (pierwszej edycji w 2022 roku). Po tej współpracy postanowiłem zostać osobą członkowską TEA, a od stycznia uczestniczę w świetnym kursie podstawowym EA, mając w planach prowadzenie warsztatów antydyskryminacyjnych.

Zajmuje mnie też – i w teorii, i w praktyce – reagowanie na dyskryminację i mowę nienawiści (choć nie lubię tego określenia) w codziennych sytuacjach – od eliminowania faszystowskich wrzutów na murach, przez uprzedzenia i dyskryminację w pracy i szkołach (mam doświadczenie rodzicielskie), po rasistowskie zachowania, jakich jestem świadkiem na pograniczu polsko-białoruskim.

Wiem, że kiedy rozmawiamy, jesteś w lesie na pograniczu, i zajmujesz się pomocą humanitarną dla osób drodze, które próbują dostać się do Unii Europejskiej przez granicę polsko-białoruską. Opowiesz o tym więcej? Dlaczego to robisz? I jak tam jest?

Dlaczego? Bo nikt i nigdy nie powinien znaleźć się w sytuacji, w jakiej są dziś osoby wędrujące przez Puszczę. Błąkające się po lesie bez jedzenia, picia, schronienia, koniecznej pomocy medycznej. Szczute, upokarzane, okradane i bite przez służby. Wykorzystywane przez przemytników_przemytniczki obiecujących lepsze życie. Wykorzystywane przez rządy w politycznych grach. Dopiero co byłem świadkiem obławy – kordon wojska ustawiony wzdłuż drogi, wyłapujący osoby wyganiane z lasu. Zamiast poszukiwania – polowanie. Zamiast pomocy – przemoc.

Kryzys humanitarny na granicy polsko-białoruskiej krzywdzi też mieszkańców i mieszkanki terenów przygranicznych. Życie tam to codzienne obcowanie z rasizmem, często całkowicie jawnym. Kontrole drogowe Straży Granicznej, w trakcie których usłyszeć można “spojrzymy tylko, czy wszyscy są z właściwych państw”.

Albo zupełnie wprost “sprawdzamy, czy wszyscy biali”.

To dzieje się dziś, w Polsce.