Wiemy, że masz doświadczenie w tworzeniu otwartych i przyjaznych przestrzeni – współtworzysz Feministyczny Klub Książki w Krakowie. Regularnie spotykacie się (głównie z osobami niemęskimi), aby omawiać przeczytane książki, ale też budować lokalną, bezpieczną, otwartą przestrzeń. Możesz opowiedzieć nam, jak to wszystko się zaczęło?

Pomysł na klub zrodził się z potrzeby dzielenia się, rozmowy o własnych przeżyciach, związanych z dobrą lekturą, z perspektywy osób socjalizowanych do roli kobiet. Czyli przede wszystkim – z potrzeby sieciowania się. Razem z koleżanką postanowiłyśmy stworzyć taką przestrzeń dla siebie i swoich znajomych, ale klub wciąż rozrasta się o nowe osoby.

Opowiedz nam więcej, w jaki sposób budujecie tę bezpieczną przestrzeń?

Bardzo zależy nam na tym, aby każda osoba czuła się w naszym towarzystwie komfortowo. Nowe osoby często, zanim zdecydują się na spotkanie, zadają pytania, takie jak „Czy muszę być zdeklarowaną feministką?”, „Czy muszę znać się na myśli feministycznej?”, „Czy muszę znać tę autorkę?”. Nam z kolei nie zależy na okazywaniu zdobytych dyplomów czy udowodnianiu doświadczenia aktywistycznego. Chcemy, aby osoby niemęskie (klub jest skierowany do osób, które mają doświadczenie socjalizacji do roli kobiety) mogły wspólnie budować przestrzeń, w której mogą dzielić się wrażeniami z przeczytanej lektury w kontekście własnych doświadczeń.

Nasze dyskusje zaczynają się od przedstawienia każdej z osób uczestniczących, w tym – zaznaczenia, w jaki sposób osoby życzą sobie, aby się do nich zwracano. Dajemy sobie przestrzeń na dzielenie się zarówno refleksjami związanymi z lekturą, jak i własnymi doświadczeniami. Mamy bardzo empatyczną, otwartą grupę. Na każdym spotkaniu demokratycznie wybieramy następną książkę, a potem razem z Anią, drugą mamą projektu, staramy się zadbać, żeby każda osoba miała do niej dostęp.

Dostajecie jakieś informacje zwrotne dotyczące tego, jak osoby się u Was czują?

Hm, nie wiem, czy nasze spotkania diametralnie zmieniły życie którejś z osób członkowskich, ale na pewno słyszałam głosy o tym, że niektóre z naszych dyskusji przyniosły osobom ulgę czy satysfakcję. Ulgę, bo dowiedziały się, że nie są same w swoich doświadczeniach, a satysfakcję z tego, że mogą o nich rozmawiać w bezpiecznym, otwartym gronie.

Ale na klubie książki się nie kończy, działasz także w przestrzeni zawodowej?

Na co dzień zajmuję się tłumaczeniami w międzynarodowej firmie, w której jestem też członkinią programu mentoringowego. Jak mentorka raz w miesiącu spotykam się z osobami (przeważnie męskimi), które są zainteresowane równouprawnieniem płci oraz dbaniem o bezprzemocową, bezpieczną komunikację w miejscu pracy.

Możesz opowiedzieć nam więcej o tym programie i Twojej roli? Czy uczestnicy zgłaszają się do Ciebie samodzielnie? Jakie jest ich nastawienie do poruszanych tematów?

Jest to program z zakresu równouprawnienia płci oraz zagadnień związanych z płcią kulturową. Na początku zostaliśmy losowo dobrani w pary z innymi osobami, które wyraziły chęć udziału. Nasza współpraca jest zatem oparta o dobrowolność, potrzebę poszerzania własnej wiedzy, dzielenia się doświadczeniami i wspólnego kreowania postaw równościowych. Spotykamy się raz w miesiącu wokół nowego tematu – na przykład historii ruchów feministycznych i potrzeby emancypacji, ról płciowych, przemocy wobec kobiet czy zjawiska tzw. „toksycznej męskości”. Moimi partnerami są osoby identyfikujące się jako cispłciowi, heteroseksualni mężczyźni – grupa, która w moim wyobrażeniu (przed rozpoczęciem współpracy) miała jawić się jako oporująca i mniej skora do zmian.