Wiem, że działasz na rzecz równości jako aktywistka Amnesty International. Opowiesz nam, w jaki sposób łączy się to z elementami edukacji antydyskryminacyjnej?

Zajmuję się szeroko pojętymi działaniami prawnoczłowieczymi, uczestniczę w protestach, pikietach, Maratonach Pisania Listów. Poprzez edukację antydyskryminacyjną zwiększam świadomość i zachęcam ludzi do dołączenia do naszej organizacji. Jak w sloganie Amnesty: „Lepiej zapalić świecę niż przeklinać ciemność”. Czasem trzeba pokazać innym, że – choć dookoła może panować mrok – są w stanie realnie coś zmienić i przeciwdziałać nierównościom. Dlatego chcę prowadzić swoje warsztaty dotyczące antydyskryminacji oraz budowania i utrzymania swoich granic (dla kobiet). Chciałabym zacząć również organizować kręgi kobiet.

Cieszę się na tę pracę, ponieważ to powrót do mojego wykształcenia – ukończyłam studia psychologiczne. Życie zmusiło mnie jednak do podjęcia pracy zupełnie z tym niezwiązanej – jestem analityczką w sektorze finansowym. W planach mam jednak rozwój własnej działalności edukacyjnej. W najbliższym czasie mam poprowadzić szkolenie w zakresie tematyki antydyskryminacyjnej na Uniwersytecie Gdańskim, a także prelekcję na temat różnorodności i krótkie warsztaty w ramach Dni Praw Obywatelskich w Gdańsku.

Dużo mówi się o budowaniu czy stawianiu granic. Sama użyłaś jednak sformułowania „budowanie i utrzymywanie granic”. Twoim zdaniem utrzymanie ich łatwiejszym czy trudniejszym zadaniem niż samo “postawienie”?

Myślę, że paradoksalnie najtrudniejsze jest uświadomienie sobie, że owe granice posiadamy. Jako kobiety jesteśmy socjalizowane, aby być łagodne i uprzejme, nie uczy się nas, jak wyrażać swój sprzeciw i mówić wyraźnie, mocnym głosem, „nie”. To nieco smutna obserwacja, ale jednocześnie budujące są dla mnie doświadczenia z warsztatów z kobietami.

Często widzę, jak w trakcie ćwiczeń, kobiety dopiero zdają sobie sprawę, że jakaś sytuacja, np. dany komentarz czy fizyczna bliskość, jest dla nich absolutnie „nie okay”. Wcześniej po prostu bagatelizowały swój własny dyskomfort. Wierzę, że takie doświadczenie pomaga w dbaniu o swoje granice na przyszłość i przypomina każdej z nas, że mamy prawo je stawiać.